محبت ، علامت حضور محبوب

محبت، علامت حضور محبوب
اگر انسان به مقام محبت رسيد و اين محبت در اعضاء، جوارح و قواي انسان منتشر شد، همۀ قواي انسان محبّ شد و اين محبّ محبوب مي شود. وقتي محبوب شد ديگر کسی كه با اين كار مي كند خودش نيست. به تعبير ديگر، محبّ اراده اش در دست خودش نيست و اول چيزي كه بايد به محبوب واگذار كند، حول و قوه اش است. اگر واقعاً محبّ است و اين طوري شد که محبّ حول و قوۀ خودش را واگذار كرد، اين حول و قوه ديگر در اختيار او است و ديگر هيچ سيّئه اي را آنجا راه نمي دهد. در واقع محبّت علامت حضور محبوب است و هر كجا او هست خوبي هست. شايد معناي اين حديث نوراني اين است: «حُبُّ عَلِيِّ بْنِ أَبِي طَالِبٍ حَسَنَةٌ لَا تَضُرُّ مَعَهَا سَيِّئَةٌ» ، هر كجا محبت است، سيّئه نيست و اين خوبي است كه هيچ سيّئه اي نمي تواند به صاحب او ضرر بزند. اگر عضوي از اعضاي انسان یا قوه اي از قواي انسان دچار سيّئات شد، علامت اين است كه محبت در آنجا نيست و اين هماني است كه در بعضي از روايات آمده که مؤمن اگر گناه كند، در آن حال و در آن فعل ايمانش از او سلب مي شود و محال است با ايمان گناه جمع شود.

لذا، هر كجا خاصيت نورانيت محبت است، محبّت علامت حضور محبوب است. «أَنَا جَلِيسُ مَنْ ذَكَرَنِي»، در روايات است: «فإذا أحبّني فأحبت»، هر كجا محبت حقيقي است، محبوب است و هر كجا محبوب است وادي ايمن است. هيچ سيّئه اي، چه منكر ظاهري و چه منكر باطني به محيط ولايت اميرالمؤمنين(علیه السلام) راه پيدا نمي كند. ولايت علي بن ابيطالب(علیه السلام)، حصني آن حصن حصين خداست. به تعبير ديگر، همه جا را شيطان مي تواند برود جز وادي ولايت اميرالمؤمنين(علیه السلام)؛ آن محیطی است كه دست شيطان به آن نمي رسد. «إِلَّا عِبادَكَ مِنْهُمُ الْمُخْلَصِين »، شيطان به آن وادي راه ندارد، سيّئه به آن وادي راه ندارد. هر كجا محبت اميرالمؤمنين(علیه السلام) است، آنجا محيط ولايت اميرالمؤمنين(علیه السلام) و محيط حكومت اميرالمؤمنين(علیه السلام) است.
👇👇👇
ادامه مطلب در کامنت


#ملت_حسین_به_رهبری_حسین
#حب_الحسین_یجمعنا
#آزمون_عزاداران
#حادثه_عاشورا
#تاثیرات_حادثه_عاشورا
#اثرات_قیام_عاشورا
#اصل_اسلام